Uşak Belediyesi, Küçükler Barajının fotoğrafının yer aldığı duyurusunda, “Her gün 16.00 ile 22.00 arası su verilecek” dedi. Yani vatandaş, artık musluk başında nöbet tutmak zorunda. Kimi bidonla bekliyor, kimi damacana sırasına giriyor. Kısacası su, bu şehirde altın değerinde…
Tam bu hengamede, bir başka tablo daha çıktı karşımıza: Çöp bilmecesi!
Uşak Belediyesi Temizlik İşleri Müdürlüğü üşenmemiş, paraya da kıymış ve apartman kapılarına fiberglas birer ilan yapıştırıyor. “Çöp atan tespit edilirse cezai işlem uygulanacaktır.”
Sözüm ona çevre kirliliğini önlemek için… Güzel, doğru, olması gereken bu. Ancak gözden kaçan, daha doğrusu görmezden gelinen bir gerçek var! Şehir merkezinde, özellikle de İsmetpaşa Caddesi’ndeve bağlı sokaklarda çöp konteynırı yok! Sayın Temizlik İşleri Müdürlüğü!..
Şimdi vatandaşa soruyorum:
Su yok, sabah elini yüzünü yıkamaya bile su bulamıyorsun. Çöp var, konteynır yok. Çöp bırakmak yasak, ama çöp atılacak yer de yok. Eee peki vatandaş çöpünü nereye atsın? Balkonunda mı biriktirsin? Salonda mı saklasın?
Belediyeye sormak lazım:
Koskoca şehirde suyu veremiyorsunuz, bari çöpler için bir konteynır koyun. “Çöp atmayın, cezai işlem uygularız” demekle iş çözülmez. Bu mantıkla yarın da çıkıp “Su içmeyin” derseniz hiç şaşırmayacağım!
Bir şehri yönetmek, yasak ilanı asmakla olmaz. Çözüm üretmek gerekir. Su kesintisinin olduğu bir şehirde, çöpler toplanmazsa ne olur biliyor musunuz? Hem susuzluk hem çöp kokusu birleşir, işte o zaman gerçek bir kriz ortaya çıkar.
Belediyenin işi vatandaşa ceza kesmek değil, vatandaşa çözüm üretmektir. Yasaklarla, tehditlerle yönetilen şehir olmaz. Yönetim dediğiniz şey, krizi önlemek, çözüm üretmek, vatandaşa nefes aldırmaktır.
Su krizine çözüm bulamayan bir yönetim, şimdi de çöp bilmecesini vatandaşa fatura etmeye çalışıyor. Vatandaş haklı olarak soruyor:
“Sayın belediye, biz ne yapalım? Çöpümüzü nereye bırakalım?”
Bu soruya net bir yanıt yok. Çünkü ortada plan yok, çözüm yok…
Uşaklılar susuzluğa sabreder, çöp kokusuna da dayanır belki. Ama sorumsuzluğa sabretmez.
