Çünkü güven yalnızca piyasaların değil, sokağın da ruh halidir.
Bir zamanlar vitrinlerinde umut parlayan Uşak esnafı, bugün müşteri değil, sessizlik ağırlıyor. Tüketici artık vitrine değil, etiketlere bakıyor. Gıda, giyim, temizlik… Temel ihtiyaçlar bile alışveriş listelerinde yer değiştirmiş durumda. Tüketici güvenindeki düşüş, istatistiksel bir kırılma değil; çarşı pazarın nabzında net biçimde hissedilen bir çekilmedir. Bu çekilme, doğrudan perakendeciyi, manavı, kasabı, tuhafiye esnafını ve ayakta kalmaya çalışan küçük işletmeleri vuruyor.
Sanayici cephesine geldiğimizde tablo daha farklı ama pek de iç açıcı değil. Uşak Organize Sanayi Bölgesi’nde üretim çarkları dönüyor belki, ama hız kaybı bariz. Siparişler var ama sürdürülebilir değil. Maliyetler sabit kalmıyor, alıcılar temkinli davranıyor. Sanayici nötr; ne umutla ileri atılabiliyor, ne de frene basacak gücü var. Bekleme odasındayız.
Bir parantez de inşaat sektörüne açalım. TÜİK verileri umut verir gibi: Sektör güven endeksi artmış. Peki ya sahada durum nasıl? Uşak’ta birkaç altyapı çalışması, birkaç kentsel dönüşüm hamlesi var. Ancak bu hareketlilik, geniş kapsamlı bir canlanma değil. Taşeron firmalar, yerel müteahhitler desteklenmediği sürece bu kıpırdanmanın da ömrü kısa olur.
Görülüyor ki Uşak ekonomisi üç cephede aynı anda baskı altında: Tüketici harcamıyor, üretici risk alamıyor, yatırımcı ileriye dönemiyor. Ekonomik güven, yalnızca sayılarla değil, gözle görülen bir moralle ölçülür. Uşaklı sabah çayını içerken ne düşünebiliyor, pazara çıkarken ne alabiliyor, bir iş kurarken ne hayal edebiliyorsa; güven işte orada başlıyor ya da bitiyor.
Ve bugün, bu güvenin ipi inceliyor.
